අරුමය...

උදේ පාන්දර

එක යායට

රේල් පාර අයිනේ

පිපුනු

වතුසුද්ද මල්

මූනු හරවගෙන

බලා ඉන්නවා...

මුනු මුනු ගා

එකිනෙකාගෙන්

උන් අහනව

"මොන අරුමයක්ද මේ?

හූ තියාගෙන එන

කෝච්චිවල එල්ලිලා

කොහේ ඉඳන්

කොහේ යනවද

මේ මිනිස්සු?"

වැතිරෙන්න මා ලඟින්.....

වැතිරෙන්න මා ලඟින්

ගල් බොරලු ඇතිරූ

රළු පොළව මත,

සුමුදු විල්ලුද

යහන් නැත.

බලා ඉමු අපි

සඳ නැති තරු නැති

රළු අහස දෙස.

හිත හදන වදන් නැත

මා මුවඟ,

ගොලුව ඇත

මුව වැසුම් දැමු විලස.

අසා ඉමු අපි

රැහැයි ගීතය

අඳුරු වනපෙත

මතින් හැඬවෙන.

කඳුලු පිසලන්න

සුමුදු පට ලෙන්සු නැත

කඳුලු සඟවා

සිනාසෙමු අපි.

විවරවූ හදවත් දරා

බලා ඉමු අපි

එකිනෙකා දිහා

අඳුරටත් දිලිසෙන

තරුනෙත් අයා.....

ඈ..........

අහස පුරා

වළා අතුරා

හිරු ඒ මැද්දට කැන්දා

හිරු කිරණ

වළා කෙඳි වලින් පෙරා

නෑඹුල් වනපෙත

තුරු හිස් මත තවරා

දහසක් සොඳුරු රටා මවා

මා අසලට වී

සිනා සිසී

ඒ දෙස බලා සිටින්නී

ඈ...........